Bugün Kütahya İl Müftülüğünde çok güzel bir olaya şahit oldum. Hep duyardım, okurdum, izlerdim. Ama bugün bizzat şahit oldum. Hem de resmi şahit..

Nikolay isminde Moldavalı bir Katolik, bundan iki yıl önce Kütahya’ya gezi için gelmiş. Kütahya’yı çok beğenmiş.

Memleketi Moldava’da bir cami inşaatında çalışırken, caminin imamı ona müslüman olmasını teklif etmiş. Düşüneceğini, araştırması gerektiğini ifade etmiş.

Bugün İl Müftümüz Hüseyin ŞİMŞEK Bey, bir ihtida merasimi yapacağız deyince çok heyecanlandık. Mübarek bir günde, böyle güzel bir olaya tanıklık edecektik.

Biraz Türkçesi ile yarım yamalak bir şeyler anlatıyordu. Müslüman olmak istediğini ifade etti. Ben de kendisine merasim yapılacağını, basının bu olayı fotoğraflayacaklarını söyledim. Kendisine kelime-i şehadet getirmek için biraz çalıştırdım.

İnanın, bir başka dine mensup birisinin Müslüman olduğunu duyuyoruz, izliyoruz ya. Şimdi bu noktada alt yapıyı hazırlayan biri olarak kelime-i şehadeti getirmeye, benim söylediklerimi tekrar etmeye başladığı zaman ben de çok heyecanlandım. Meğer, bizim gayri ihtiyari söylediğimiz söz, birisini müslüman yaparken, islamın ilk şartı olan kelime-i şehadeti söyletmek ne güzel bir duyguymuş bugün farkettim.

“Sizin elinizle birinin müslüman olması, yüzlerce kızıl deveye sahip olmanızdan daha faziletlidir” buyuran peygamberimizin o müthiş sözünü hatırladım.

Nikolay’a sordum. Müslüman olunca isim olarak ne düşünüyorsunuz? diye..

“Mustafa” dedi. İhtida belgesini hazırlarken yeni ismi bölümüne “Mustafa” yazdık”.

Basın geldi. Güzel bir törenle Nikolay oldu Mustafa. Yeni bir hayata merhaba dedi. Önce kendi müslüman oldu. İnşallah yakında eşi, çocukları da müslüman olur.

Değerli dostum, Salih Aytemur’un ihtida merasiminden sonra, Rusça hazırlanmış Namaz isimli kitabı müftülüğümüze gelerek Mustafa’ya hediye etmesi de takdire şayan bir hareketti. Kendisine bu hassasiyetine çok teşekkür ediyorum.

Selam ve dua ile….

Aradan yıllar geçti 2012 yılında Belçika’nın La Louviere şehrinde Din Görevlisi iken, Dernek lokalinde oturuyoruz. Kapıdan içeriye bir kişi girdi. Selam verdi, kendini tanıttı. Camiyi sordu. Oradakiler beni gösterdiler, hoca burada dediler.

Konuşmaya başladık. Kendini tanıtmaya başladı. Adını söyledi. Kütahya’da müslüman olduğunu.. falan.

Ben sordum beni tanıdın mı diye? Tanımadı… Anlattım olayları, o zaman birbirimize sarıldık.

Kardeşi varmış La Louviere’de, memleketine dönecekmiş, paraya ihtiyacı varmış. Ben de yardımcı oldum. Lokalde para topladık. Çay içtik. Muhabbet ettik. Sonra ben onu arabamla tren istasyonuna götürdüm.

Ah şimdi keşke diyorum, bir fotoğraf çekseydim.